10 کمدی برتر قرن بیست ویکم به انتخاب مجله RollingStone - آرش بلاگ

به گزارش آرش بلاگ، خبرنگاران: این روز ها بیشترمان خواسته یا ناخواسته در قرنطینه خانگی به سر می بریم و با انبوهی از اخبار محاصره شده ایم. این وسط شاید به نظر برسد معرفی کمدی هایی که منتقدان رولینگ استون از میان فیلم های قرن بیست ویکم برگزیده اند چندان متناسب با حال و روزمان نباشد. شاید ترجیح بدهیم از آن فیلم های آخرالزمانی ببینیم شاید بفهمیم آخر ماجرا کار به کجا می رسد، اما توصیه شده با روحیه خوب، سیستم های ایمنی بدن مان را قوی کنیم. در نتیجه احتمالاً دیدن کمدی کمک می کند این روز ها را بگذرانیم.

کمدی های قرن بیست و یکم از تنوع زیادی برخوردارند. خیلی از آن ها البته بیشتر شوخی های کلامی دارند که باید حتماً با زیرنویس دیده شوند. برخی های شان مناسب فرهنگ ما نیستند. از میان فهرست رولینگ استون آن فیلم هایی را انتخاب کردیم که به لحاظ سینمایی هم حرفی برای گفتن دارند نه اینکه صرفاً خنده دا رباشند. برخی از این فیلم ها در نگاه اول کمدی به نظر نمی رسند، چون در خود کمدی ها هم دسته بندی های مختلفی داریم. کمدی های اسلپ استیک، کمدی های سیاه، برخی از آن ها در حقیقت فیلم های جدی و سیاه، اما کنایه آمیزی هستند که طبق طبقه بندی ژانری در دسته کمدی قرار گرفته اند. قرار نیست با همه این فیلم ها قهقهه بزنید، اما برخی از آن ها حال خوب کن هستند و برخی دیگر هم خنده به لب تان می آورد.

1. برادرخوانده ها

کارگردان: آدام مک کی

بازیگران: ویل فرل، جان سی رایلی

امتیاز متاکریتیک: 54 از 100

محصول: 2008

آن زمان هنوز آدام مک کی فیلم های تند و تیز با چاشنی سیاست و اقتصاد مثل رکود بزرگ (Big Short) یا معاون رئیس جمهور را نساخته بود و کارگردان مشهوری نبود. تهیه کننده این فیلم کمدی هم جاد آپاتو است و گویا پشت بسکمک از کمدی های مهم دو دهه اخیر نام او قرار گرفته است. فیلم داستان برانن (با بازی فرل) و دیل (با بازی رایلی) است. دو آدم بزرگسال که بعد از آن که والدین شان با هم ازدواج می کنند، مجبور می شوند برای مدتی کنار هم و در یک آپارتمان زندگی کنند، کاری که هیچ کدام دل خوشی از آن ندارند، اما کم کم با شرایط کنار می آیند. اولین دعوا هم سر درام دیل به راه می افتد که به برانن تأکید کرده بود به آن دست نزند. این فیلم که با بودجه 65 میلیون دلاری تولید شد، 128.5 میلیون دلار فروش کرد. منتقدان نظرات متفاوتی نسبت به فیلم داشتند. برای آن هایی که از زوج رایلی و فرل خوش شان می آید، کمدی لذت بخشی خواهد بود، اما اگر بعد از مدتی شوخی های مدل کلاسیک این دو بازیگر برای تان خسته کننده شد آن وقت دیگر بعید است خیلی به فیلم بخندید. با این حال کمدی استاندارد و از همه مهمتر بالغانه ای است.

2. ساقدوش ها

کارگردان: پل فیگ

بازیگران: کریستین ویگ، مایا رادولف

امتیاز متاکریتیک: 75 از 100

محصول: 2011

فیلمی که یکی از بزرگ ترین کمدی ساز های قرن حاضر یعنی جاد آپاتو به عنوان تهیه کننده در آن حضور دارد. محور فیلمنامه کاراکتر آنی (با بازی درخشان و بانمک کریستین ویگ) است که بعد از آنکه از او خواسته شده ساقدوش صمیمی ترین دوستش باشد، با یک سری بدبکمک روبرو می گردد. بازیگران فیلم کریستین ویگ و آنا مومولو، فیلمنامه را بر اساس نقشی نوشته اند که کریستین ویگ چند سال پیش تر از آن در فیلم باردار جاد آپاتو بازی کرده بود. فیلم با بودجه محدود 32.5 میلیون دلاری تولید شد، اما فروش فوق العاده ای داشت. فیلمی درباره اینکه چطور ساقدوش ها برای نزدیکی به عروس به هم حسادت می کنند و چطور فاصله مالی آن ها اختلافات زیادی ایجاد می کند.

یک کمدی که بازوی محرکش زنان هستند و کمتر در سینما چنین اتفاقی می افتد. راجر ایبرت گفته بود که فیلم ثابت می کند زنان هم در کمدی می توانند مانند مردان از خودشان آسیب پذیری و غیرقابل پیش بینی بودن ارائه دهند. منتقدان زن، آن را به چشم یک فیلم فمینیستی هم دیده اند، اما واقعیت اینجاست که ساقدوش هام فیلمی به شدت مفرح و خوش رنگ و لعاب با بازی های فوق العاده به خصوص از طرف کریستین ویگ است و از آن خاتمه های گرم دلنشین هم دارد.

3. تونی اردمان

کارگردان: مارن آده

بازیگران: ساندرا هولر، پیتر سیمونیچک

امتیاز متاکریتیک: 93 از 100

محصول: 2016

کمتر پیش می آید یک فیلم کمدی به اندازه تونی اردمان در فصل جوایز مورد توجه قرار بگیرد و منتقدان تا این حد تحسینش کنند تا جایی که نامزد جایزه اسکار گردد و وقتی اسکار را نگرفت همه از این ماجرا تعجب کنند. مارن آده، کارگردان آلمانی از فرمول کنار هم قرار دادن دو آدم نامتجانس برای خنده دریافت استفاده کرده است و نکته جذابش اینجاست که این دو نفر، پدر و دختر هستند. دختر زنی مقرراتی که همه زندگی اش در کارش خلاصه می گردد. برای خودش تا دل تان بخواهد قاعده و قانون دارد و پدر مردی الکی خوش و دائم دنبال شوخی های دیوانه وار که گاهی برای خیلی ها آزاردهنده هم می گردد، اما مرد از آن لذت می برد. پدر و دختر مجبور می شوند چند روزی را با هم سر کنند. چند روزی که به زن بیشتر سخت می گذرد، چون پدر حتی جلوی کارفرما های او دست از شوخی هایش برنمی دارد. دو بازیگر اصلی فیلم بازی های درخشانی از خودشان به نمایش می گذارند.

4. شان مردگان

کارگردان: ادگار رایت

بازیگران: سایمون پیگ، نیک فارست

امتیاز متاکریتیک: 76 از 100

محصول: 2004

کمدی ای در ژانر وحشت و پر از زامبی که البته واقعاً بامزه از کار درآمده است. ادگار رایت، فیلمنامه را به همراه بازیگر نقش اول فیلم یعنی سایمون پگ نوشته است. شان در لندن یک زندگی کسل کننده به عنوان فروشنده لوازم الکترونیک دارد. او یک شکست خورده تمام عیار است. نامزدش رهایش کرده و مادرش با مردی ازدواج کرده که شان دوستش ندارد. یک روز صبح که از خواب بیدار می گردد، می بیند که آخرالزمان شده و شهر پر از زامبی است. شان تبدیل به یک قهرمان می گردد و همراه دوستش اد می خواهد نامزد و مادرش را از دست زامبی ها نجات دهد.

فیلم در حقیقت الهام گرفته از یک سریال تلویزیونی است. اسم مردگان در عنوان فیلم، ادای دینی به فیلم مشهور مردگان ژرژ رومرو، کارگردان بزرگ ژانر وحشت است. منتقدان می گویند که این فیلم به خوبی تعادل را میان سکانس های ترسناک و شوخی های کنایه آمیز حفظ می کند. یک فیلم زامبی پر از خون و خونریزی که شوخ طبعی هوشمندانه ای دارد.

5. در بروژ

کارگردان: مارتین مک دونا

بازیگران: برندون گلیسون، کالین فارل

امتیاز متاکریتیک: 67 از 100

محصول: 2008

یک فیلم جنایی که در دسته کمدی های سیاه قرار می گیرد. فیلمی که مارتین مک دوناف فیلمنامه نویس و کارگردان با آن به شهرت رسید و به نوعی توانست برند خودش را در ساختن فیلم های سیاه کنایه آمیز ثبت کند. این اولین فیلم مارتین مک دوناست. فارل و گلیسون دو آدمکش هستند که توسط رئیس شان با بازی رالف فاینس استخدام شده اند تا مردی را در شهر بروژ بلژیک به قتل برسانند. مردی که حتی هویتش را هم نمی دانند.

بروژ شهر آرام و زیبایی است و ذاتش با کاری که آن ها می خواهند انجام بدهند، در تناقض است. یکی از آن ها پا به سن گذاشته تر و آرام تر و دنیادیده تر است و دیگری عصبی تر. همین تضاد بین خصوصیات رفتاری آن ها و دیالوگ های تند و تیز مک دونا، لحظات بامزه ای را به وجود می آورد. فیلم ارجاعاتی به حالا نگاه نکن نیکلاس روگ دارد. نکته ای که در فیلم به شدت مورد توجه منتقدان قرار گرفت، دیالوگ نویسی هوشمندانه و اجرا های استادانه بازیگران است.

6. مرگ استالین

کارگردان: آرماندو ایانوچی

بازیگران: استیو بوشمی، جفری تامبور

امتیاز متاکریتیک: 88 از 100

محصول: 2017

یک کمدی سیاه طعنه آمیز بریتانیایی که توسط آرماندو ایانوچی نوشته و کارگردانی شده و اقتباسی از یک رمان گرافیکی فرانسوی به همین نام است. فیلم جنگ قدرت بین مقامات شوروی را در سال 1953 بعد از مرگ جوزف استالین به تصویر می کشد. فیلم اولین بار در جشنواره بین المللی تورنتو به نمایش درآمد. بودجه تولید این فیلم فقط 13 میلیون دلار بود. می توانید تصور کنید که رقابت میان سران اتحاد جماهیر شوروی بعد از مرگ استالین چقدر می تواند بامزه باشد.

نمایش این فیلم احتمالاً به همین دلیل در روسیه و قزاقستان ممنوع شد. آن ها معتقد بودند که بازیگران روشنفکر انگلیسی نسبت به نقش هایی که بازی کرده اند، غیردوستانه عمل کرده اند و فیلم جانبدارانه از کار درآمده. منتقدان ولی از فرم آشوبگرانه فیلم که باعث می شد شوخ طبیعی خشن آن به چشم بیاید لذت بردند. کارگردان فیلم در پاسخ به آن هایی که مرگ استالین را به لحاظ تاریخی فیلمی غیرصحیح و نادقیق می دانستند، گفت: من مستند نساختم. این یک فیلم داستانی است، اما داستانی که از حقیقت الهام گرفته است.

7.مرد جدی

کارگردان: جوئل واتان کوئن

بازیگران: مایکل استالبرگ، ریچارد کیند

امتیاز متاکریتیک: 81 از 100

محصول: 2009

یک کمدی سیاه دیگر که از نوشتن تا تدوین و کارگردانی و تهیه آن بر عهده برادران کوئن بوده است. لری (با بازی استالبرگ) پدر یک خانواده طبقه متوسط است که در قرن بیستم زندگی می کنند. او پدر سختگیری است، اما خانواده اش روی روال به زندگی شان ادامه می دهند تا اینکه مسائل پشت سر هم زندگی اش را تهدید می کند. همسرش رهایش کرده و پسرش دنبال یک گروه موسیقی است و دخترش برخلاف میلش می خواهد عمل زیبایی انجام بدهد. لری فکر می کند که چطور این همه مصیبت در زندگی اش جاری شده؟! فیلم پیروز شد شوخ طبیعی سیاهش را با تم های شخصی ترکیب کند و تبدیل به یکی از بالغانه ترین فیلم های برادران کوئن شد.

8. هتل بزرگ بوداپست

کارگردان: وس اندرسون

بازیگران: رالف فاینس، سرشا رونان

امتیاز متاکریتیک: 88 از 100

محصول: 2014

بیشتر فیلم های وس اندرسون مایه های کمدی دارند. برخی از آن ها مثل خانواده رویال تننبام کمدی شان سیاه تر و طعنه آمیزتر است و برخی دیگر مثل همین فیلم هتل بزرگ بوداپست فضای فانتزی رنگارنگ شیرینی دارند که می گردد برای چند ساعتی در آن غرق شد. داستان فیلم درباره روزگار اوج و شکوه یک هتل است. مردی که راوی است، آن زمان در هتل پادو بوده و زیر نظر آقای گوستاو به عنوان متهم شناسایی می گردد. او و پسرک پادو به کمک هم می خواهند خودشان و هتل را از این مهلکه نجات بدهند.

جلوه های بصری فیلم، رنگ پردازی و فیلمبرداری و فیلمنامه احساساتی آن باعث شد منتقدان بسیار دوستش داشته باشند. فیلم نامزد چندین جایزه اسکار شد. پیتر تراورس، از رولینگ استون درباره فیلم نوشت: شبیه یک جعبه اسباب بازی خوش آب و رنگ است و آن قدر ظاهر لذیذی دارد که می خواهید پرده را لیس بزنید! شبیه یک کیک شیرین است.

9. عشق و دوستی

کارگردان: ویت استیلمن

بازیگران: کیت بکینسیل، خاویر ساموئل

امتیاز متاکریتیک: 87 از 100

محصول: 2016

یک کمدی تاریخی که اقتباسی از رمان لیدی سوزان جین آستین ساخته شده است. لیدی سوزان یک زن بیوه شجاع است که برای تأمین آینده خودش و دخترش به دنبال همسرانی مناسب و پولدار هم برای دخترش و هم برای خودش می گردد. برخلاف بقیه رمان های آستین که برای اقتباس سینمایی کار های مناسبی هستند، لیدی سوزان کتابی بود که کسی سراغ آن نمی رفت. اواخر دهه نود بود که استیلمن این رمان جین آستین را خواند و مجذوب داستان آن شد. منتقدان معتقد بودند این فیلم به عنوان یک درام لباسی، تر و تازه است و روح جدیدی به این ژانر می دهد. آن ها معتقد بودند که استیلمن در حد یک جامعه شناس، شخصیت های فیلمش را معرفی می کند و می پروراند.

10. مدرسه راک

کارگردان: ریچارد لینکلیتر

بازیگران: جک بلک

امتیاز متاکریتیک: 82 از 100

محصول: 2003

دووی فین، گیتاریست یک گروه راک است. درست سه هفته پیش از مسابقه راک میان گروه ها، او را از گروه بیرون می کنند و شخص دیگری را جایش می آورند. از طرف دیگر او با چند نفر همخانه است که از او می خواهند سریع تر سهم اجاره اش را بدهد یا از خانه برود. این وسط دووی به جای رفیقش یک پیام تلفنی دریافت می کند، از طرف مدرسه ای که گفته به معلم نیاز دارند.

حالا دووی که خودش سواد درست و حسابی هم ندارد، به جای معلم به مدرسه ای می رود که در آن دانش آموزان مرتب و گلچین شده هستند. طبعاً دووی چیزی ندارد که به بچه ها یاد بدهد و خود آن ها بیشتر از او از ریاضی و علوم سر در می آورند. دووی فقط موسیقی بلد است و تصمیم می گیرد همان را به بچه ها آموزش بدهد. کلاس دووی تبدیل به مدرسه راک می گردد. فیلمی که بسیار مدیون بازی جک بلک در نقش دووی است. با ساوندترک پر ضرب و ریتمیک و تدوینی که خودش شبیه یک قطعه موسیقی سرحال، فیلم خوش ریتمی می سازد.

منبع: rollingstone