خبرنگاران ربیعی: توسعه جز با تکیه بر دیوار بلند فرهنگ و پیچ خوردن در آن محقق نخواهد شد - آرش بلاگ

به گزارش آرش بلاگ، تهران- خبرنگاران- علی ربیعی سخنگوی دولت در یادداشتی در اینستاگرام با بیان اینکه نسل ها با عقبه فرهنگی - تاریخی خود به بالندگی می رسند، تاکید نمود: توسعه جز با تکیه بر دیوار بلند فرهنگ، و پیچ خوردن در آن محقق نخواهد شد.

ربیعی چهارشنبه شب در این یادداشت خود با عنوان سیمین جلال، اضافه نمود: بعضی از آدم های عرصه فرهنگ و هنر به شهرت می رسند و شهره عام و خاص می شوند اما بعضی دیگر پا را از دایره شهرت فردی فراتر گذاشته و نامشان خارج از ارزش و ویژگیهای شخصی شان با اتفاقات و مفاهیم عجین شده و موثرفرهنگی می شوند. سیمین دانشور از این دسته نام آوران ادبی است.

به بهانه هشتم اردیبهشت زادروز سیمین خواستم نقبی بزنم به خاطرات بلورآجین شب های زمستان سووشون خوانی و زری و یوسفی که به گمانم همان سیمین و جلال بودند.

سو وشون سیمین برایم روایت دلربایی بود که در بستر یک لایه روایی و داستانی با بهره گیری از نوعی تمثیل، بانوی داستانش را در سیر تحولی درونی، به یک کنش گر اجتماعی مبدل می کرد و حتی وقتی جلال از برش رفت به یاد- دوست - که جلال و شوکت زندگی اش بود در سوگش به دگر بار به سَو وشون نشست.

نام سیمین با کانون نویسندگان ایران هم پیوندی عمیق دارد. اساس کانون را نیروهای چپ تشکیل می دادند. بی تردید تولیدات هنری-نظری کانون در شکل گیری نوعی نظریه اعتراضی و نثر حرمان -تعرض در دوران رژیم شاهنشاهی نقشی اساسی داشت.

وقتی از سیمین می نویسم و شعر و ادبیات حداقل سه دهه پیش از انقلاب تا به امروز را مرور می کنم و غربت این سروده ها و نوشته ها در مصرف فرهنگی امروز می بینم، احساس می شود نوعی بیگانگی با گذشته شکل گرفته است. بخش اعظمی از نسل امروز دچار نوعی بیگانگی با عقبه فرهنگی - اجتماعی این سرزمین شده ، حتی در کتابهای درسی هم به مرور شاهد پوست اندازی نام ها و نشانه های گذشته در معرفی فرهنگ و ادبیات ایران هستیم.

آنچه می گویم به معنای نفی تولیدات فرهنگی و ادبی جدید نیست، بلکه تاثر از بیگانگی نسلی با اندیشه های ادبی صد سال اخیر است. من معتقدم نسل ها با عقبه فرهنگی - تاریخی خود به بالندگی می رسند.

آخرین بار که به نمایشگاه کتاب رفتم، با دکتر کوثری مدیر وقت انتشارات علمی فرهنگی در نمایشگاه کتاب قدم می زدیم و تاملی بر رفتار خریداران کتاب در سالن های نمایشگاه داشتیم. نوع خرید کتاب ها، نشان دهنده ذائقه و مصرف فرهنگی بود که بیشتر متمایل به کتاب هایی مانند به دنبال موفقیت، ثروت، پولدار شدن و یا دوست یابی و کتابهایی نویسندگان جدید به سبک دیل کارنگی نسل ما بود. اما بازار کتابهای تاریخی و فرهنگی کم رونق می نمود و در وادی شعر و رمان هم، به شکل محدود و انگشت شمار از شعرا و داستان نویسان ایرانی استقبال می شد.

اما ماجرا وقتی تاسف بار می شود که حتی بعضی نخبگان سیاسی در ساخت قدرت هم، نسبت ذهنی با گذشته سینما، تئاتر، رمان، شعر، ادبیات و هنر نداشته باشند.

به خاطر دارم در کمیسیونی به نام فرهنگ در جمعی که می بایست رنگ و بوی فرهنگی به قوانین و مقررات کشور بدهند، متاسفانه حتی چند شاعر، فیلمساز و نویسنده معاصر و یا چند نسل قبل را هم نمی شناختند. شاید حتی در طول عمر خود یک کتاب رمان هم به دست نگرفته اند. کل آشنایی شان با هنر به وسیله کارت های توزیعی وزارت ارشاد در جشنواره های فجر شکل گرفته است .

از این بیگانگی های فرهنگی - تاریخی زیاد سراغ دارم که قصد و مجال بیان آن نیست. یکی از خاطرات تلخم به یکی از همین نوع افراد برمی شود. وی در زمان وزارت، خواستار دیدار با من بود. چون روز تعطیل بود و فکر کردم کار مهمی دارد دعوتش را با تصور اینکه به منزلش دعوت شده ام قبول کردم. اما وقتی رسیدم دیدم محل دیدار، دفتر کار یک شرکت است. معذب شده بودم و در دقایق اول، سخنی رد و بدل نشد. چون عجله داشتم برای شروع سخن و به جهت شکستن یخ سکوت، به یکی از افراد مشهور زندانی قبل از انقلاب شهرش اشاره کردم، او را نمی شناخت . این بار به یک فعال سیاسی پنج دهه اخیر در شهرش که سردمدار یک جنبش سیاسی بود اشاره کردم در کمال تعجب، باز هم نمی شناخت.

هرچه پیش رفتم کسی را از دنیای سیاست و تحولات فرهنگی و اجتماعی نمی شناخت. حوصله او هم سر رفت و به اصل مطلب پرداخت. درخواستی برای سپردن پیمان کاری یک پروژه بیمارستانی به شرکت مدنظرش داشت. هنوز هم که هنوز پس سالها این خاطره تلخ را مرور می کنم و تاسف می خورم.

بگذریم، از حاشیه دور شده و به متن موضوع بپردازیم.

فکر می کنم اگر باز هم بوی خوب کتاب در مشام بچه های این مرز و بوم بپیچد و عقبه فرهنگی، تاریخی و اجتماعی در مصرف فکری مان قرار گیرد، سیمین و جلال های جدید پدیدار می شوند و قاصد روزان ابری نیمایی ها و مهربان تر از برگ کدکنی ها بوسه های باران را نوید خواهند داد.

می اندیشم که توسعه جز با تکیه بر دیوار بلند فرهنگ، و پیچ خوردن در آن محقق نخواهد شد.